پایان نامه مقایسه ی تأثیر تمرین های پلایومتریکی در آب و خشکی بر توان بی هوازی ناجیان غریق 110 ص

بهبود در رکوردهای ورزشی مدیون پژوهش های متخصصان در زمینه های مختلف تربیت بدنی و علوم ورزشی است. یکی از این زمینه ها که پژوهش های بسیاری نیز در آن صورت گرفته، علم تمرین وابسته به فیزیولوژی ورزش می باشد.

ورزشکاران و قهرمانان رشته های مختلف ورزشی با توجه به ماهیت رشته ورزشی خود از نظر عوامل مختلف آمادگی جسمانی و حرکتی دارای نیازها و اولویت های ویژه ای می باشند.

به عبارت دیگر، هر یک از رشته های ورزشی به یکی از عوامل قدرت، استقامت، توان، انعطاف پذیری، سرعت و یا تلفیقی از آن ها نیاز دارند که با توجه به نوع رشته ورزشی با یکدیگر متفاوتند (حسینی، 1377 ).

قدرت عضلانی، پایه و اساس برنامه های بدن سازی و آمادگی جسمانی بوده که در رشته های مختلف ورزشی جایگاه خاصی دارد. به عنوان مثال: در رشته ورزشی شنا و نجات غریق علی رغم نیازی که به عامل قدرت احساس می شود، عامل سرعت در اولویت بعدی قرار می گیرد (کاستیل و همکاران، 1369).

یکی از مهم ترین عوامل موفقیت ورزشکاران در رشته های سرعتی، برخورداری از توان بی هوازی و سرعت عکس العمل بالاست. از آنجا که فعالیت هایی نظیر شنای سرعت، وزنه برداری، دوومیدانی و به طور کلی ورزش­ های سرعتی نیاز به تولید نیروی بیشینه عضلانی دارند، برای تامین انرژی موردنیاز خود شدیداًً به دستگاه فسفاژن[1] (آدنوزین تری فسفات- فسفوکراتین) متکی هستند. تمرین های سرعتی بی هوازی علاوه بر کسب قدرت، با ایجاد تغییراتی در کارایی حرکت، ظرفیت انرژی زایی هوازی و ظرفیت تامپونی، باعث بهبود در اجرای مهارت شده و در

رویدادهای ورزشی که فوق العاده بی هوازی هستند، خستگی را به تعویق می اندازد(ویلمور و همکاران، 1384).

یکی از بهترین شیوه­ های افزایش توان بی­ هوازی در رشته­ های سرعتی، تمرین­ های نسبتاًًً جدیدی به نام پلایومتریک[2]است است (ماساموتو و همکاران 2003، رابینسون و همکاران2004، میلر2002، مقدم1381). این تمرین­ ها اولین بار توسط والری بورزوف[3] از قهرمانان رشته­ ی دوومیدانی اجرا شد و منجر به رسیدن وی به عرصه­ ی قهرمانی در دوومیدانی گردید و سپس، پژوهش­ های بیشتری در جهت تأثیر این شیوه­ ی­ تمرینی در سایر رشته­ های ورزشی نیز شروع شد(رادکلیف و همکاران، 1381). اصطلاح پلایومتریک اولین بار در سال 1975به وسیله­ ی فرد ویلت[4]، یکی از مربیان دوومیدانی به وجود آمد که از دو واژه­ ی پلایو + متریک به معنای فزایندگی قابل ارزیابی گرفته شده است.

مزیت این نوع تمرین­ ها در این است که موجب آمادگی دستگاه عصبی- عضلانی می­ شود و در نتیجه به ورزشکار اجازه می­ دهد تا در فعالیت­ هایی که همراه با تغییر جهت هستند، به شکل نیرومند و سریعی عمل کند. ورزشکاران رشته­ هایی مثل: بسکتبال، والیبال، دوهای سرعت، پرش

ارتفاع، اسکی، شنا و سایر ورزش­ هایی که به توان بالایی نیاز دارند، از این نوع تمرین­ ها بسیار سود می­ برند. از مزایای دیگر تمرین­ های پلایومتریک، نوع حرکت­ های آنست.

در این روش تمرینی، حرکت­ هایی چون: لی­ لی کردن، پریدن، جهش با یک پا، جهش با هر دو پا و تاب خوردن وجود دارد که آموزش و یادگیری آن­ ها نیز بسیار آسان است(شارکی، 1374).

از طریق این تمرین­ ها ورزشکار قادر خواهد بود انقباض درون گرای[5] قوی­ تری را پس از انقباض برون گرا[6] اعمال کند. از این­ رو با توجه به این­ که تمرین­ های پلایومتریک منجر به افزایش توان می­ شود، نقش این شیوه­ ی تمرینی در مهارت­ هایی مانند شنا ] و نجات غریق[ که عامل توان در آنها نقش اصلی را ایفا می­ کند مورد بررسی قرار گرفته و مشخص شده که این تمرین­ ها در بهبود رکورد و پیشرفت ورزشکاران مؤثر است(کاستیل و همکاران، 1369).